3,14 (Pi) Sopocka Drużyna Harcerska "Syndykat"

lieutenant General sir Robert Stephenson Smyth Baden Powell lord of Gillwel

Ideę skautingu stworzył Robert Baden-Powell na jeszcze w XIX wieku ( „19 wieku” – lata 1801-1900), a dokładnie po roku 1884 – początkowo była to metoda szkolenia żołnierzy brytyjskiej armii – w której znaczną uwagę przywiązywał do indywidualnego wyszkolenia, wyrabiania samodzielności i zaradności.

Po odbyciu specjalnego szkolenia i zdaniu egzaminu, żołnierz stawał się dyplomowanym skautem – wywiadowcą – kimś, kto należał do ścisłego grona najlepiej wytrenowanych żołnierzy. Żołnierze szkolili się na podstawie książki Aids to Scouting -> okładka niżej.

Wtedy BiPi (skrót od lieutenant general sir. Robert Stephenson Smyth Baden-Powell, Lord od GIllwel ) jeszcze nie zdawał sobie sprawy, z tego, że scouting może być czymś, czego zapragną miliony młodych ludzi na caaałym, calusieńkim świecie…

Następne lata BP spędził w wojsku – na szkoleniu żołnierzy, pracował również w brytyjskim wywiadzie w wielu krajach Europy.

W wojnie przeciwko Burom BiPi wsławił się obroną miasta Mafeking (1899 – 1900), obleganego przez ponad 7 miesięcy przez Burów, utworzono tam oddział chłopców do służby pomocniczej (łącznikowej, wartowniczej). Próba ta uświadomiła mu możliwość powierzenia młodym chłopcom odpowiedzialnych zadań pod warunkiem poważnego ich traktowania.

Baden-Powell returned to England a national hero, after defending the town of Mafeking (Mafikeng as it is now spelled) for seven months from the besieging Boer troops, the first real British triumph in the Boer War. When he returned to England, he discovered that many boys and young men were avidly reading his book Aids to Scouting. This book was intended as a military training manual, teaching soldiers techniques such as observation, tracking, initiative…

cc

=

=

Po powrocie do Wielkiej Brytanii w 1902 roku Robert Baden-Powell stwierdził, że jego książka, „Aids to scouting” przeznaczona dla żołnierzy zainteresowała organizacje młodzieżowe.

=

Wtedy właśnie w umyśle Baden-Powella zaczęła świtać myśl o utworzeniu ruchu skautowego jako organizacji młodzieżowej (dla chłopców).

‚

===================

=================

W  dniach 1-8 sierpnia 1907 roku BiPi zorganizował pierwszy, doświadczalny obóz skautowy na wyspie Brownsea (czyt. Brałnsi ), w którym wzięło udział 22 chłopców z różnych klas społecznych. Chłopcy uczestniczyli w przeróżnych zajęciach, takich jak – obozowanie, obserwacja natury, woodcraft – czyli taki dzisiejszy survival, zajęcia nawiązujące do rycerstwa, samarytanka i zajęcia patriotyczne(trochę podobne do naszych obozów, myślę, że chłopaki bawili się świetnie : ).

==
Tu na dole możesz zobaczyć, jak wygląda Brownsea Island w Anglii

100 lat później w Londynie odbyło się jubileuszowe Jamboree – zlot skautów z całego świata, reprezentacja skautów pojechała również na Brownsea Island-> więcej o tym

Dzięki bardzo udanemu obozowi na Brownsea Baden- Powell opublikował pierwszą książkę o ruchu skautowym  w 1908 roku – „Scouting for Boys” – podręcznik skautingu, dzięki niej  międzynarodowy ruch skautowy zaczął rosnąć gwałtownie rosnąć.

Scouting for Boys - okładka drugiego wydania

Zainteresowanie, z jakim spotkała się książka, spowodowało, iż Baden-Powell w 1910 roku zrezygnował ze służby wojskowej i całkowicie poświęcił skautingowi, w tymże roku organizacja skautowa w Wielkiej Brytanii liczyła 100 tys. członków!!!.

Według Bi-Pi skauting powinien być szkołą wychowania obywatelskiego w kontakcie z przyrodą, powinien uzupełniać naturalne luki wychowania szkolnego przez rozwijanie charakteru, zdrowia i sprawności jednostki oraz jej wartości społecznej w codziennej służbie. Wskazując na źródła idei skautowej Bi-Pi przyznawał, że zawarł w niej nie tylko własne pomysły, ale wzorował się także na zwyczajach różnych narodów i ludów jak Japończycy, Indianie, które poznał podczas swojej służby wojskowej. BP wykorzystał  w tworzeniu skautingu zarówno koncepcje filozofów i uczonych, a nawet reguły średniowiecznych zakonów!

Ruch skautek – dziewcząt został założony w 1909 roku. Robert Baden-Powell uważał, że ruch skautek powinien być prowadzony przez kobiety i dlatego w 1910 poprosił o pomoc swoją siostrę Agnes Baden-Powell, później dołączyła się żona generała, Lady Olave Baden-Powell.

=

=

=

Skauting w Polsce – harcerstwo

Za założycieli harcerstwa w Polsce uważa się Olgę Drahonowską-Małkowską oraz jej męża Andrzeja Małkowskiego.

Twórcy polskiego skautingu

1909r.- Do Polski docierają pierwsze wiadomości o skautingu.  Skautingiem interesują się trzy powstałe organizacje, które odegrały znaczącą rolę w tworzeniu polskiego skautingu:

– Zarzewie – organizacja paramilitarna stawiająca sobie za cel przygotowanie do walki o wolną Polską

– Sokół – stowarzyszenie sportowe i wychowawcze

– Eleusis - stowarzyszenie abstynenckie.

1910r. Andrzej Małkowski tłumaczy książkę Roberta Baden Powella Scouting for boys ( Skauting dla chłopców) . Zadanie to otrzymał jako karę za spóźnienie na spotkanie Zarzewia( tajna organizacja polska działająca w zaborze austriackim ). Doszło nawet do sytuacji, że został on zamknięty w areszcie domowym i dopiero wówczas zabrał się do pracy. W czasie tłumaczenia książka zaciekawiła go, Małkowski został propagatorem idei skautingu i jednym z załozycieli harcerstwa na ziemiach Polskich. Przeytłumaczona przez Małkowskiego książka Skauting dla Chłopców wydana została w 1911r.

Kalendarium wydarzeń:

We wrześniu 1910 r. powstał pierwszy zastęp w Polsce.

22.V.1911r.- Symboliczna data powstania harcerstwa w Polsce. A. Małkowski wydał rozkaz o powołaniu we Lwowie czterech pierwszych drużyn.

lipiec 1911r.- Ukazała się pierwsza książka skautowa po polsku ?Skauting dla chłopców? („Scouting for boys”) napisana przez R. Baden-Powella, przetłumaczona na język polski przez A. Małkowskiego(za karę).

15.X.1911r.- Ukazał się pierwszy numer dwutygodnika ?Skaut?- zawierał wiersz ? Wszystko co nasze??. Wkrótce Olga Drahonowska ? Małkowska dopisała do niego refren i dopasowała melodię pieśni powstańczej ?Na barykady?. Następne wydanie dwutygodnika ?Skaut? było 1 listopada 1911r. gdzie znajdowało się Prawo i Przyrzeczenie Skautowe.

1918r.- Pieśń ?Wszystko co nasze?? została uznana za Hymn Harcerski i zajęła miejsce pierwszego Hymnu, czyli ?Roty? do słów Marii Konopnickiej. Tekst ?Wszystko co nasze?? był wielokrotnie przekształcany i dopiero w 1981r. przywrócono pieśni tradycyjne słowa.

1913r.- Został przyznany pierwszy Krzyż Harcerski według projektu Kazimierza Lutosławskiego; Pojawia się hasło „Czuwaj!”

Szrajder i Piasecki wydają książkę „Harce młodzieży polskiej”, gdzie po raz pierwszy pojawiają się tam pojęcia „harcerz”, „zastęp”, „harcmistrz’.

Jednolity Związek Harcerstwa Polskiego został powołany 1-2 listopada 1916r. na ziemiach Królestwa Polskiego. Przyjął on za swoje odznaki Krzyż Harcerski i lilijkę z literami ONC.

1-2.XI.1918r.-Zjazd w Lublinie ; zjednoczenie ruchu skautowego ze wszystkich trzech zaborów, ogólnopolskie ZHP.

15\16 stycznia 1919r.- Tragiczna śmierć Andrzeja Małkowskiego  w Cieśninie Messyńskiej na statku „Chouia”. W tym samym roku, co śmierć A. Małkowskiego zatwierdzono nazwę harcerz i harcerka.

Jednolity zapis ideałów harcerskich przyjęto 10.VIII.1919r. był on zawarty w Przyrzeczeniu i Prawie Harcerskim.

1920r.- odbył się 1. międzynarodowy zlot skautów „Jamboree” (zlot szczepów) w Londynie, na którym Baden – Powell zostaje obwołany Naczelnym Skautem Świata. W tym samym roku ukazuje się książka „Jak skauci harcują” A. Małkowskiego.

31.XII.1920-2.I.1921r.- Odbył się 1. Walny Zjazd ZHP gdzie przyjęto Statut ZHP, zatwierdzono obowiązujące Prawo i Przyrzeczenie, oraz wybrano władze. Powstaje ruch Wolnego Harcerstwa założony przez Adama Ciołkosza (idea puszczaństwa, słowiańskość),

1925r.- wprowadzono stopnie harcerskie.

1926r.- Stanisław Dubois zakłada w. Czerwone Harcerstwo, które zrzesza młodzież robotniczą. Było to harcerstwo socjalistyczne.

1930r.- Aleksander Kamiński tworzy ruch zuchowy. Rok później Juliusz Dąbrowski zakłada Koło Instruktorów Imienia Mieczysława Bema (KIMB). Dwa lata później powstaje szkoła zuchowa w Nierodzimiu kierowana przez A. Kamińskiego, a 2.XII.1934r. zostaje zatwierdzone Prawo i Obietnica Zucha oraz Znaczek Zucha.

17.VI.1935r. W Gdyni zostaje kończona budowa „Zawiszy Czarnego”. W tym samym roku zlot w Spale – z okazji 25-lecia harcerstwa. Zostaje powołane Pogotowie Wojenne Harcerzy i Harcerek, którego komendantami zostają Józefina Łapińska i Józef Ratajczak.

27.IX.1939r.- Organizacja harcerzy przechodzi do konspiracji Szarych Szeregów.

8.I.1941r. w Kenii umiera Baden – Powell.

2.VI.1942r. – zatwierdzono harcerzy wiekowych:

– 12-14 lat – „Zawisza”

– 14-17 lat – „Bojowe Szkoły”

– 18 i powyżej -„Grupy Szturmowe” Powstał program „Dziś-Jutro-Pojutrze”(lub „Piątek-Sobota-Niedziela”). „Dziś” – walka z okupantem, „Jutro” – przygotowania do powstania, walka, „Pojutrze” – przygotowanie do życia w wolnej Polsce.

Naczelnicy „Szarych Szeregów”:

1. Florian Marciniak „Krzemień” – do 6.V.1943r.

2. Stanisław Broniewski „Orsza” – do 2.X.1944r.

3. Leon Marszałek – do 17.I.1945r. (do rozwiązania Szarych Szeregów)

Ważniejsze akcje Szarych Szeregów:

– 26.III.1943r. – akcja pod Arsenałem (odbicie aresztowanego 23.3. Rudego; śmiertelnie ranny Alek; 30.3. śmierć Alka i Rudego)

– 19-20.V.1943r. – akcja pod Celestynowem – „Biała Róża” – próby odbicia Floriana Marciniaka

– 1.II.1944r. – zamach na Kustcherę

– 11.VII.1944r. – zamach na Koppe’go – nieudany

– 20.VIII.1944 – akcja pod Sieczychami – część akcji „Taśma”; ginie Zośka.

Bataliony harcerskie:

– IX.1942 – „Zośka”

– 1943 – „Agat” – „Pegaz” – „Parasol”

– „Wigry”

Szkoły:

– „Szkoła za lasem” – kurs podharcmistszowski

– „Agricola” – szkoła podchorążych

ZHP przekształciło się w 1944 – 49 w Organizację Harcerską ZHP (OHZHP) która, starała się być kopią rosyjskiego „Pioniera” nie mającą żadnej obrzędowości, masową. „Harcerska Służba Polsce” w 1948r.:

– odbudowa kraju

– las i rola

– kultura i oświata

– dziecko

– „Harcerz walczy z dwójkami”

15.X.1950r.- ZHP zostaje rozwiązane i tworzy się Organizacja Harcerska Polski Ludowej (OHPL).

W 1956r. powstaje Rozgłośnia Harcerska oraz Walterowska drużyna zastępowych, która miała wprowadzić nowe formy pracy w harcerstwie (Jacek Kuroń), wprowadzili kanciastą lilijkę.

Operacja harcerka „Frombork 1001″,. we Fromborku harcerze zbudowali Dworzec Kolejowy. Druga operacja harcerska to „Bieszczady 40″ oddziczenie Bieszczad, Formalnie operacja nie została zakończona.

Lata 70 były bardzo socjalistyczne.

1973r.- Harcerska Służba Polsce Socjalistycznej (HSPS) powstaje w

1980r.- w Krakowie. powstają Kręgi Instruktorów Harcerstwa im. A. Małkowskiego (KIHAM), (moralna odnowa harcerstwa).

1981r.- w marcu rozwiązano HSPS; na zjeździe przywrócono stary hymn – „powrót do źródeł”. Sztandar ZHP zostaje udekorowany Krzyżem Grunwaldzkim drugiej klasy.

1989r.- Na Zjeździe ZHP wycofano ze Statutu polityczne” zapisy.

1990r.- W grudniu powrócono do przedwojennej roty Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego; Naczelnikiem zostaje Ryszard Pacławski. Alert Naczelnika ZHP – „Nieść chętną pomoc” – pomoc powodzianom 1997 roku.

by Skauek & Papaj

Baden-Powell

Dzieciństwo:   22 lutego 1857 roku na świat przychodzi czwarte dziecko Henrietty Grace i H.G.Baden-Powella: Robert Stephenson Smyth Baden-Powell. Ojciec Roberta jest profesorem teologii i geometrii na Uniwersytecie Oksfordzkim, matka zaś całe życie poświęca pracy charytatywnej w jednym z londyńskich szpitali dla ubogich. Tuż po trzecich urodzinach małego Ste, umiera ojciec. Opiekę wychowawczą przejmuje dziadek, admirał Smyth. To właśnie dziadek odkrywa przed Robertem ‚Hyde Park’, największy park w Londynie. Tam Robert uczy się rysowania map, tropienia zwierząt, podpatrywania przyrody. To tam także stary admirał opowiada wnukowi o Indianach, wielkich przygodach i zwycięskich bitwach.W 1856 roku dziadek umiera. Teraz Ste sam  prowadzi swoje eskapady poza domem, najchętniej do slamsów Londynu, gdzie z ciekawością obserwuje ‚inne’ życie, pełne bólu, biedy i nędzy.

Mając 10 lat młody Powell wyjeżdża do siedziby rodowej w Hrabstwie Kent . Tu na probostwie uczy się czytać, pisać i rachować, ale też często wyprawia się do lasu, na wzgórza. Kiedy latem przyjeżdżają jego bracia wspólnie wybierają się na wędrówkę, podczas której przepływają łódką 250 km. Mimo, iż Robert ma dopiero 10 lat, a najstarszy z braci jest o 10 lat starszy od niego, to on wyznacza trasę wędrówki. Rok później remontują jacht ‚Koh-i-noor’ i startują w regatach odnosząc kilka zwycięstw. I chociaż bardzo się starają, w najważniejszym starcie w Yarmouth przegrywają, przed metą pęka maszt. Mały Ste wraz z braćmi reperuje go i dopływa na trzecim miejscu. To jego zasługa. To właśnie mały Robert w momencie katastrofy, gdy bracia chcieli zrezygnować podnosi ich na duchu, zagrzewa do walki. Ma 13 lat.  Szkoła: Ste na przekór matce (chcąc dostać się do szkoły bez protekcji) zdaje do Feetes College w Edynburgu. Jednak po zdanych egzaminach przenosi się do Charterhouse College w hrabstwie Surrey. Tam otrzymuje nowe przezwisko B-P. Szkoła mieści się na wsi, a wokół rozciąga się wielki park, gdzie Pawell czuje się jak u siebie w domu. Tam też, bawiąc się wyśmienicie uczy kolegów podchodów, tropienia, zacierania śladów i obserwacji. Szybko zdobywa sobie uznanie i szacunek wśród rówieśników. Do nauki nie przykłada się zbytnio, uczy się na tyle by nie zostać w klasie na następny rok. Po sześciu latach zdaje egzamin końcowy i stara się o przyjęcie do Sandhurst, cenionej akademii wojskowej. Egzaminy do tej szkoły są bardzo trudne, mimo to B-P wśród 717 chętnych zajmuje 2 lokatę. Dzięki dobremu wynikowi może sobie sam wybrać rodzaj wojska – wybiera kawalerię i przydzielają go do 13 pułku huzarów, który stacjonuje w Lakhnau w Indiach. Indie: Jest 6 grudnia 1871 roku Robert Baden-Powell przybija na statku „Serapis” do brzegów Indii w Bombaju. Po kilku tygodniach melduje się w Lakhnau, gdzie przez osiem miesięcy uczestniczy w kursie oficerskim. Szkolenie obejmuje: musztrę, ćwiczenia w strzelaniu, walkę wręcz, umiejętność przetrwania w trudnych warunkach, sygnalizację, balistykę oraz zwiad – ten B-P lubi najbardziej. Okazuje się jednak, że od oficerów angielskich nauczyć się więcej niż już potrafi – nie może. Obserwuje za to bacznie hinduskich myśliwych, uczy się od nich języka hindi. W wolnych chwilach organizuje zabawy, tańce i gry dla dzieci oraz rysuje dla angielskiego pisma „Graphic”. Kurs kończy jako prymus i otrzymuje przedterminowo stopień porucznika. Jako porucznik szkoli rekrutów. Ma ich pod sobą 40. Początkowo szkoli wszystkich jednakowo – jak było w zwyczaju. Efekty nie zadawalają jednak Roberta. Tworzy własny system: dzieli kampanie na sześć grup liczących od pięciu do ośmiu ludzi (patrole), na dowódców wyznacza szczególnie uzdolnionych żołnierzy. Dowódców zbiera kilka razy w tygodniu na krótkie szkolenia – ci zaś szkolą swoją małą grupę. Po krótkim urlopie wraca do Indii w 1880r. Nie zastając swojej jednostki w koszarach podąża za nią do Afganistanu. Samotna jazda trwa kilka tygodni. Tam nie po raz pierwszy wykorzystuje swe zdolności reżyserski i aktorskie. Zniechęconych i zanudzonych  żołnierzy brytyjskich organizuje w trupę aktorską, wystawiając z nimi, z powodzeniem, sztukę „Piraci z Penzance”. Podczas odwrotu z Afganistanu zostaje trafiony w prawą nogę. Rana jednak okazuje się niegroźną i już kilka tygodniu później B-P bierze udział w manewrach. Tworzy i szkoli małą grupę zwiadowców – skautów, dzięki której po sześciu dniach manewrów bierze do niewoli wszystkie wojska przeciwnika (bez jednego wystrzału). Skauting (tak nazwano stosowaną przez Powella technikę zwiadu) podoba się dowództwu, nakazuje ono Robertowi przeszkolenie 25 żołnierzy z 13 pułku huzarów. W tym samym czasie B-P publikuje książkę „Służba rozpoznania i łączności”, która zostaje rozesłana do wszystkich garnizonów jako podręcznik skautingu. Pod koniec 1884 roku wyjeżdża do Port Natal w Afryce Południowej. Afryka: Głównym zadaniem B-P było zbadanie Gór Smoczych, odszukanie przesmyków, przełęczy, kryjówek itp. oraz naszkicowanie mapy tych terenów. Przemierzając góry podpatruje zuluskich wojowników – mistrzów zwiadów i tropienia. W 1887r. zostaje mianowany kapitanem oraz uczestniczy w wprawie przeciwko wodzowi Dinizulu, którą prowadzi wuj Roberta – generał Henry Smyth. Formuje mały oddział skautów, którego zadaniem jest przeszukanie Gór Smoczych i odnalezienie  oddziałów wodza zuluskiego. I tutaj sprawdza się system skautowy. Wódz zostaje odnaleziony i pojmany bez rozlewu krwi, Robert Baden-Powell zostaje awansowany na majora. W 1890 r. wraz wujem udaje się na Maltę a stamtąd do Europy, gdzie zostaje brytyjskim szpiegiem. Jednak trzy lata później, na własny wniosek zostaje ze służby zwolniony i przeniesiony z powrotem do Afryki. Tam zostaje mu przydzielone zadanie uwolnienia spod dyktatury wodza Prempeha plemienia Aszanti. Wykorzystuje do tego celu samych Aszantów tworząc z nich grupy skautowe i łącząc ze skautami brytyjskimi. W 1896 roku udaje mu się otoczyć Prempeha i wziąć do niewoli. Za ten wyczyn otrzymuje awans na pułkownika, zaś Prempeh kilkanaście lat później zostaje założycielem i przewodniczącym organizacji młodych skautów w Ghanie. Nie dane było odpocząć Powell’owi. Wyjeżdża do Bulawayo w górach Matopa, gdzie czarownik Uwini wraz ze swoim plemieniem Matabele głosi, że bóg nakazał mu zabijać wszystkich białych. Podczas walk w górach Matabele nadają mu przydomek ‚Impessa’ co znaczy Wilki, który nigdy nie śpi, w podzięce za to B-P dzięki szybkiemu zwiadowi więzi wodzów Matabele i czarownika, gdy ci po uraczeniu się mocnym piwem zasypiają. Jednak dopiero po rozstrzelaniu czarownika, reszta plemienia poddaje się.  W końcu 1896 roku Robert opuszcza Afrykę. Wojna burska: W czasie podróży do Anglii B-P pracuje nad nowym podręcznikiem dla zwiadowców wojskowych „Aids for Skauting”. Z Anglii na pewien czas zostaje wysłany do Indii, gdzie spotyka się między innymi z Winstonem Churchillem a  stamtąd znów do Afryki, gdzie ląduje 14 lipca 1899r. Wojna z burami zaskakuje go w Mafekingu. Robert Baden-Powell podejmuje się obrony miasta, pod którym stoi 9 tyś. żołnierzy generała Cronje. Obrońców jest dziesięciokrotnie mniej, lecz dzięki jego pomysłowości  – Burom wydaje się, że miasta broni kilka tysięcy żołnierzy. Nie wiedzą, że szańców i okopów bronią kukły i manekiny oraz kilka setek brytyjskich żołnierzy. Nie decydują się na atak. B-P wpada na kolejny pomysł, wszystkich chłopców powyżej 10 roku życia (było ich 18) dzieli na patrole i przydziela im najpierw roznoszenie listów, rozkazów a następnie używa jako żołnierzy. Po 217 dniach oblężenia korpus ekspedycyjny wyzwala miasto. Robert Baden-Powell zostaje bohaterem narodowym. Zostaje awansowany na najmłodszego w armii brytyjskiej generała majora. Ma 44 lata. Skauting: Gdy wojska ekspedycyjne wyzwalają Mafeking B-P dowiaduje się od swojego brata o popularności swojej książki „Poradnika skautingu” i to nie tylko wśród żołnierzy, ale głównie wśród młodzieży. Cztery miesiące po wyzwoleniu Mafekingu Baden organizuje i przeszkala konną policję w Afryce Południowej. Sam projektuje nowy mundur, który później zyska światową sławę jako ubiór skautów. W 1903 roku zostaje mianowany generalnym inspektorem kawalerii całego imperium brytyjskiego i przez następne 4 lata przekształca kawalerię brytyjską na wzór policji afrykańskiej. W 1907 roku wraca do Anglii. 14 lipca wraz z 22 chłopcami wypływa na małą wysepkę Brownsea w mieście Poole. Tam ma miejsce pierwszy obóz skautowy.  Przez 25 dni chłopcy realizują program wychowawczy ruchu skautowego. Podzieleni na zastępy ćwiczą się w skautingu. Obóz kończy się sukcesem. W 1908 roku zostaje wydana książka Baden -Powell’a „Skauting for Boys” a już rok później w Londynie w obozie skautowym bierze udział 11 tysięcy skautów i skautek. 7 maja 1910 roku B-P przechodzi na emeryturę a dwa lata później bierze ślub z 23 letnią Olave St. Clair. W 1913 roku na świat przychodzi syn generała – Peter, a kilka lat później córki Heather i Betty. Żona Powell’a w 1916 r. zostaje przewodniczącą organizacji skautek nazwana „Girl Guide”. Skautki za symbol obierają sobie koniczynkę. Rober przeprowadza reformę skautingu, dzieli skautów na trzy grupy: wilczęta (do 12 lat), skauci, rovers (starsi skauci od 17 do 21r. życia). Trzy lata później w Giwell Park pod Londynem urządza ośrodek szkoleniowy dla skautmistrzów, a w 1920 roku odbywa się w Olympia-Hall w Londynie pierwsze Jamboree.  Rober Baden-Powell zostaje obrany Naczelnym Skautem Świata. Organizuje kolejne Jamboree w 1924 (Ermelunden), 1929 (Birkenhead), 1933 (Godollo), 1937 (Vogelanzang). 8 stycznia 1941 w wieku 84 lat umiera w Afryce.